Bəlucistan üçün yaxşı xəbər
Təqdim edildi:
Soyuq qış günlərinin birində qəbiristanlığın yanından keçirəm. Qanlı Cümə şəhidlərinin yanına gedirəm. Bir anlıq hər birinin məzarının yanında durub, onların pak ruhlarına dua edirəm.
Bu zaman gözüm onun məzar daşının üstündə həkk olunmuş “Xodanur şəhidi”nin şəklinə düşür. Mən onun məzarının yanına gedirəm. Qəbrinin ağ mərmər daşları dünən gecə yağan yağışla daha da ağarmış, mirvari kimi parıldayırdı. Baxıram onun fotosuna və bir vaxtlar həyat ümidini ehtiva edən təbəssümünə, həmişə dodaqlarında axan bir təbəssüm!
Qəbir daşına yazılan misraları dodağımın altında mızıldanıram.
“Zalım bizi öldürmək istəyir
Məzlum qəlbimiz Allaha tərəfdir
Bizimlə nə edəcəyini düşünür
Biz bu fikirdəyik, Allah nə edəcək!”
Bu misraları oxuyanda əhvalım dəyişir.
Bir anlıq gözlərimi yumub beynimdə həmin günü təsəvvür edirəm, gənc şəhidlərimizin cümə namazı qılmaq üçün çiyinlərində xalça ilə məscidə getdikləri, lakin bir daha geri qayıtmadıqları günü təsəvvür edirəm!
İlahi, o gün hansı gün idi?!
Dünya dünya olsun deyə, əziz şəhidlərimizin adlarının tarixin qəlbinə əbədi yazıldığı gün, bu dua edən şəhidlərin zülmü unudulmayacaq və unudulmayacaq.
Bu gənclərin haqsız yerə, haqsız yerə öldürüldüyü gün!!
Xodanur o məzlum gənclərdən biri idi, amma həyat səhnəsində yoxsulluq xiyabanlarında təbəssümü ilə həyatın qəlbinə ümid yeridən igid idi. Azad ruhunun göylərə uçması və ali səltənətə qoşulması üçün bədən zindanını tərk edən də o idi.
Nə vaxt Xudanurun və onun kimi şəhidlərin həyatı haqqında fikirləşirəm, şüursuzca bu “Mülana” şeiri ağlıma gəlir:
“Biz sonsuz küləkdən xoşbəxtik
Hər səhər işıqlı, hər axşam xoşbəxtik
Deyirlər axırınız yoxdur
Sonu olmayan xoşbəxtik”
Və şəhadəti mübarək və mübarək olan Allahın nurunun sonu mübarək olsun!
Bir qadının hönkür-hönkür ağlamasının səsi məni fikirlərimdən ayıranda bu fikirlərə qərq olmuşdum. Qalxıb səsə tərəf gedirəm.
O səs övladının adını qışqıran, ondan şikayət edən ananın səsidir, niyə ona cavab vermir, onunla danışmır?!
O ananın səsi yanan və ağrılı qamış kimi və həsrətlə doludur!
“Şikayət edən saman çöpünü dinləyin
Ayrılıqlardan bəhs edir”
İndi küllər altında dinc uyuyan gənc və dünyasını dəyişən oğlunun həsrəti və ayrılığı Xudanur, İqbal, Mətin, Samer, Əbu Bəkr və s.
Bu ayrılıq ondan asayişi, asayişi əlindən alıb, onu elə narahat edib ki, bu yanan və soyuq qışda qəbiristanlığa yol tutub!
Allah! Ayrılıq və ayrılıq nə qədər ağırdır, eşidilməyən zülm fəryadı daha da ağırdır.
Ana uşaq kimi torpağı, məzar daşlarını qucaqlayır. Mən onu Xəyal Vasaldan ayırmaq istəmirəm. Sevimli övladı ilə əlaqə qurmaqdan və görüşməkdən!
Bilirəm ki, o, indi oğlunun hələ uşaq ikən anasının onu sevən qucağında sığalladığı zamanlara səyahət edib.
Ovucunda bir ovuc torpaq tutan şəhid anası. Məzardan qalxır. Torpağı iyləyib öpür və pıçıldayır: “Evinin torpağı sənin bədəninin iyindən belə gözəldir!”.
Qəlbimi titrədən o mənzərəni görüb qəlbimdə Allaha səslənirəm: “Ya Rəbb! Bu kədərli anaya təsəlli vermək üçün sözlərimə güc ver”.
Qəzəbimi çətinliklə saxlaya bilirəm. Əlimi çiyninə qoyub onu səbir və səbirə dəvət edirəm və şəhidlərin məqamından deyirəm ki, onlar diridirlər və Allah dərgahında ruzi yeyirlər.
Vulkandan çıxan lava kimi ürəyində qopan alov sönməyənə qədər hər qapıdan danışıram! Amma qoy bir az sakitləşsin.
Şəhidin anası mənim sözlərimi eşidəndən sonra bir az sakitləşir. İstəyirəm ki, şəhid oğlundan danışsın. Axırıncı görüş və onunla vidalaşdığı andan.
Yenə ah çəkib deyir: “Cümə günü günorta idi. Şəhid oğlumun cümə namazını qılmaq üçün məscidə getməyə böyük həvəsi var idi. Həmin gün toy günüymüş kimi ağ paltar geyindi, sonra da güzgünün qarşısında dayanıb saçını düzəltdi.
Mən də otağın küncündə oturub onun boyuna baxırdım. Bir anlıq onun kürəkəni olmağı arzuladım. Həsrəti ürəyimdə əbədi qalan bir arzu.
Getdi və bir neçə saat sonra qonşulardan eşitdik ki, məsciddə namaz qılanları güllələyiblər. Çoxlu qonşular qayıtdığı üçün narahat idik, amma Qafur Adamdan xəbər yox idi. O vaxta qədər ki, digər oğlumun telefonuna zəng edib Qafurun şəhadəti barədə mənə məlumat verdilər. O anda dünya hamımızın başına çökdü.
Cümə namazı üçün evdən gülə-gülə çıxan oğlumun indi cənazəsini gətirməsinə inana bilmirdim. Onu Məkkə məscidindən yorğanla evə gətirdilər. Şəhidliyinin xoş qoxusu evin ab-havasını bürüdü. Həmin gecə səhərə kimi onun gözəl üzünə baxdım. Gözümü ondan bir an belə çəkmədim, çünki o gözəl sifəti daha görə bilmirdim!"
Kədər yenə şəhid anasının boğazının yolunu tutdu və o, qəbiristanlığın başqa bir tərəfinə səssizcə baxdı və qızarmış gözlərində başqa bir kədər dalğalandı. Ağır sükutunu pozan, ağzını açıb danışmağa vadar edən kədər: “Bir neçə il əvvəl zərurətdən yanacaq almağa gedən on yeddi yaşlı oğlum yolda qəzaya düşüb vəfat edib. Onun ölümü ürəyimdə bir ağrı buraxdı, amma onun ağır kədərini yaşadığım bu bir neçə ildə Şəhid Qafur o dərin ağrının dərmanı oldu. O mənim həyatda ümidim oldu. Bir anlıq ondan uzaqlaşmağa dözə bilmədim. Bir neçə dəfə şəhərə işləməyə getməyi xahiş etdi, amma icazə vermədim. Nəfəsim onun nəfəsinə bağlanmışdı. Amma mən o olmayan Allahın işində qalmışam və hələ də nəfəs alıram!
Bu gün onun səsi, gülüşü üçün darıxdığım üçün gəlmişəm.
Bura gələndə ona zəng edirəm, onunla danışıram, amma mənə cavab verəcək bir səs, bir kəlmə də yoxdur!”
Sonra da əlini yaxınlıqdakı məzarları göstərərək sözünə davam etdi: “Burada rahat uyuyan bu gənclərin hamısı mənim Qəfurum kimi öz arzuları ilə dəfn edildi...Hamısı günahsız, günahsız öldürüldü... Ya baş üstə dua edirdilər, ya da duşa qayıdırdılar.” Evə gedirdilər...”
Şəhid anasının səsi kəsildi və dodağının altında sakitcə dedi: Kaş...kaş! Və davam edə bilmədi.
Şəhid Əbdül Qafur Nurbrahuinin anası və digər şəhidlərin anaları, ataları, həyat yoldaşları və övladlarının “kaş”dan sonra hansı sözləri deyəcəyini insan vicdanı olan hər bir azad insan çox gözəl bilir. Ömür tingləri təzəcə cücərmiş gənclərin itirilmiş arzularından təəssüf dolu sözlər, indi o arzuların yerini bu dolu gənclərin ailələrində kök yumru kimi kök salan, ruhlarını bıçaq kimi qaşıyan, yaralayan ah-nalə, peşmançılıqlar alır. Elə bir yara ki, heç vaxt sağalmır və günü-gündən təravətli və təravətli olur
📝 Salvi Baloch
