Qanlı Cümə, 8 oktyabr 1401-ci il, Zahedan iki yaralı ilə görüşdən hekayə "M. Əhsən Salarzahi"
“Bir nömrəli otağa girirəm; burada Qanlı Cümə günü yaralananlardan biri olan Məhəmməd orada xəstəxanaya yerləşdirilir. Görüş vaxtıdır və otaq çox izdihamlıdır. Məhəmmədin yanında çarpayıda uzanmış, ayağı dizinə qədər sarğı olan yeniyetməyə baxıram. Özümü onun çarpayısının kənarına gətirirəm. Üzü yoxdur. salamlayıram. Mənim salamıma nəzakətlə və hörmətlə cavab verir. Qəzanın səbəbini soruşuram və tezliklə öyrənirəm ki, o, Qanlı Cümə hadisəsində yaralananlardan biridir.
Onun adı Rəhmandır; 16 yaşlı yeniyetmə və Qurani-Kərimin 15 hissəsinin hafizi. Mehr ayının 8-i cümə günü o, 12 yaşlı qardaşı Əmir Məhəmmədlə cümə namazını qılmaq üçün məscidə gedir. Həmin gün baş verən qarşıdurmada onun ayağına güllə dəyib və sağ ayağının damarı kəsilib. O, bir neçə əməliyyat keçirib və ayağını itirməsin deyə sol ayağının damarlarından sağ ayağına transplantasiya edilib.
“Hər gün yuyulması və müalicəsi üçün əməliyyat otağına aparılır və hər dəfəyə təxminən iki saat vaxt sərf olunur. Otağa qayıdanda daha da solğunlaşır, süstləşir ki, yemək yeyə bilmir...” Bunu Rəhmanın əziyyət çəkən anasından eşitmişəm. O, bir həftədən artıqdır ki, kiçik oğlu ilə xəstəxanada gecə-gündüz Rəhmana qulluq edir.
Bir saatdan sonra otaq sakitləşir. Aradan keçən bu bir saatda Rəhmanın fədakar anasının ürək ağrısında oturdum. Keçmişdə çəkdiyi ağrılar, kədərlər və indi Rəhmanın yaralanması ilə bağlı bu hadisə bu qayğıları daha da artırdı. Gözlərindən durmadan yaş axır, sanki ürəyinin dənizi fırtınalıdır.
Gələnlərin otaqdan çıxmasını gözləyirəm ki, Məhəmmədlə salamlaşım. Bir müddət sonra Məhəmmədin anası və qardaşlarından başqa hamı çıxıb gedir. Məhəmmədin böyük qardaşı olan "Omid", çünki adı ümidverici və həyat mesajıdır. Bütün xəstələrin otaqlarına baş çəkir, vəziyyəti ilə maraqlanır. Ağrı və iztirabın qarışdığı bu çətin vəziyyətdə o, mehribanlıqla bütün xəstələrin dodaqlarına təbəssüm gətirir.
Məhəmmədin taxtına yaxınlaşıram. Gözlərim onun kəsilmiş ayağına düşəndə ürəyim parçalanır. Özümü təqdim edirəm. Mənə təbəssüm bəxş edir. Onun necə olduğunu soruşuram. Sağol deyir. Mən də ürəyimcə sevinirəm ki, onun yüksək ruhu var, dözümlüdür.
Məhəmməd Cavani qardaşı ilə cümə namazı qılmağa gedən və həmin gün ayağından güllə yarası alan 18 yaşlı gəncdir. İki gündən sonra vəziyyəti pisləşəndə həkimlər özünü xilas etmək üçün ayağını amputasiya etmək qərarına gəlib. Əməliyyat otağında onun şüuru çox aşağıdır və qanaxma dayandırılmazsa komaya düşmə ehtimalı var, ona görə də cərrah ailənin razılığı olmadan ayağını kəsir ki, ayağı onun “yaşayışının” qurbanına çevrilsin. və nəfəs alma". Təbii ki, onun ayağı avtokratik və cinayətkar insanların istəklərinin qurbanı oldu.
Mən Məhəmmədlə Rəhmanın yorğunluğunu və süstlüyünü görürəm. Hekayənin öz dilindən eşitmək istəsəm də, başqa vaxta və günə təxirə salmağa üstünlük verirəm.
Ertəsi gün yenə onların otağına gedəcəm. Omid həmişəki kimi üzündə təbəssümlə qapının arxasında dayanır. Məni görüb astadan deyir: Bu gün Məhəmmədin kürəkənidir! Məhəmmədin saçını və saqqalını kəsdirmək üçün bərbər gətirmişəm. İndi o, bəy kimi görünür!"
Omid qapını açıb otağa daxil oldum. Omid düz dedi, Məhəmməd bu gənc Rəna, üzünə rəng döndü, dodaqlarında gülüş vardı. Omid onun əhvalını yüksəltmək üçün əlindən gələni edirdi. Doğrudur, o, qardaşlığını Məhəmmədin adı ilə tamamlamışdı.
Mən Məhəmmədin çarpayısının yanında dayanıb qəza günü necə yaralandıqlarını soruşdum. Məhəmməd Rəhmana baxıb dedi: "Həmin gün mən qardaşımla birlikdə məscidə getdim. Namaz bitəndən sonra məsciddən çıxdıq". Atışma səsini eşitdik, daha da irəli getdik, polis idarəsinin yuxarısından insanların güllələndiyini, bir-bir yıxıldığını gördük. Yaralılara kömək etmək istədim. İnsanların köməyi ilə bir neçə yaralını qaldırıb məscidin içərisinə apardıq. Rəhmanı maşının yanında uzanıb qan içində gördüm. Mən ona yaxınlaşıb onu qaldırmaq istədim, o, arxadan məni vurdu və mən yıxıldım. Mənim qanaxmam çox ağır idi. Adamlar gəlib məni və Rəhmanı Moslanın qarşısındakı dayanacağa apardılar. Təxminən 10 dəqiqə orada gözlədik ki, onlar “Peugeot” maşını gətirib bizi apardılar. Biz səkkiz idik.” Məhəmməd bu yerə çatanda ah çəkdi və gözləri yaşla doldu. Rəhmana baxdım, deyəsən hadisə baş verən gündə yeriyirdi. Qəzəb boğazımı sıxarkən Rəhmana dedim: “Rəhman! Səni eyni maşına mindirdilər? "Bəli! Maşında bir neçə yaralı olduğu üçün məni və qardaşımı başqa şəxslə birlikdə maşının baqajına saldılar. Sinəsindən güllə yarası alan iki nəfər yolda dünyasını dəyişib”.
Rəhman iyrəndi və davam edə bilmədi. Onun vəziyyətini görən anası üzünü mənə tutub dedi: “Onu bura gətirəndə çox qan axırdı. Onu əməliyyat otağına aparanda şüuru çox aşağı idi. Allah bizə rəhm edib onu bizə qaytarana qədər dörd gecə komada qaldı”.
Rəhmanın anası danışanda qəzəbini, göz yaşlarını saxlamağa çalışırdı, çünki bilirdi ki, Rəhman təkcə Qanlı Cümədən deyil, həm də zamandan yaralanıb. O, göz yaşları, analıq fəryadları ilə sevimli övladının ruhunu korlamaq istəmirdi.
Məhəmmədin anası çarpayının o biri tərəfində oturub. O, Rəhmanın anası kimi narahatdır. Hərdən mənə deyir: “Dua edin ki, oğlum tez sağalsın, üzülməsin”.
Məhəmmədin anası Məhəmmədin ayağı ilə bağlı deyir: “Əməliyyat otağında olan həkim bizim razılığımızı almadan onun ayağını kəsdi. Bunu biləndə çox üzüldük, amma doktor Cərrah dedi: “Məhəmmədin əməliyyat otağında vəziyyəti çox ağır idi, qan heç kəsilmirdi”. Onun həyatını xilas etmək üçün ayağını amputasiya etməli oldular, çünki bu, döyüş gülləsi idi və ayağını yandırdı”.
Bizim sözümüzlə otağın ab-havası qəmgin və ağırlaşsa da, Omid zarafatları ilə hamının dodaqlarına təbəssüm gətirməyə çalışırdı. Mən də son sözlərimi dedim və Məhəmmədlə Rəhman Əzizlə sağollaşdım: “Məhəmməd oğlum! Sizin kimi cəsur bir gəncə sahib olduğum üçün həqiqətən fəxr edirəm. Rəhmanın və Rəhman kimilərin köməyə ehtiyacı olduğu anda qaçmadın, ancaq camaatın köməyinə qaçdın və Rəhman yaralananda ona kömək etmək istədin. Sizin vicdanınız oyaq idi, amma vicdanı yatmış olan sizi öz pis niyyətlərinin şikarına çevirdi. Sən və başqa gənclər susqun bir xalqın zülmünün qurbanı oldun, amma inan ki, sənin gecə ah-nalələrinin, analarının fəryadı böyük ərşə qalxdı və Allah bunu eşitdi. Sən bir dastan yaratdın, Məhəmməd, Məhəmməd dastanı adlı bir dastan!
