به گزارش حال وش/ روز شنبه ۱۲ مهرماه ۱۴۰۴، روزنامهی اعتماد از صدور حکم اعدام برای سه متهم شامل دو مرد و یک زن به اتهام «عضویت در گروه داعش» خبر داد؛ افرادی که طبق ادعای این رسانه، در تاریخ ۱۵ شهریورماه ۱۴۰۲ در انفجار یک اتوبوس مسافربری نقش داشتهاند؛ حادثهای که منجر به جانباختن یک کودک یکونیم ساله شد.
در این گزارش هویت متهمان «نسیم»، «ارسلان» و «حسن» عنوان شده بود، اما بنا بر بررسیهای حال وش، و پس از انتشار این خبر، مشخص شد که زن معرفیشده خانم نسیمه اسلامزهی، از شهروندان بلوچ اهل سیستان و بلوچستان است و یکی از مردان نیز ارسلان شیخی، اهل یکی از استانهای کردنشین کشور میباشد. از هویت دقیق متهم سوم با نام «حسن» تاکنون اطلاعی در دست نیست.
بر اساس اطلاعات به دستآمده، نسیمه اسلامزهی و همسرش ارسلان شیخی به همراه فرزند خردسالشان در شهریورماه ۱۴۰۲ در شهرستان ملارد، استان تهران، بازداشت و جهت بازجویی به زاهدان منتقل شدند. منابع امنیتی در زمان بازداشت آنان را به «حمل سلاح» و «عضویت در گروه داعش» متهم کردند. پس از بازجوییهای اولیه، این خانواده به تهران منتقل و در نهایت پرونده آنان به دادگاه انقلاب تهران ارجاع شد.
روزنامه اعتماد در گزارش خود نوشته است: «بر اساس تحقیقات، دو مرد و یک زن از سرنشینان اتوبوس عاملان انفجار بودهاند. بررسیها نشان داده که ارسلان به گروه داعش پیوسته و همسرش نسیم نیز با او همکاری داشته است. متهم سوم نیز فردی به نام حسن معرفی شده که بمبهای دستساز میساخته است.»
این گزارش میافزاید که ارسلان در جلسات بازجویی و دادگاه از اظهارنظر خودداری کرده و گفته دادگاه جمهوری اسلامی را به رسمیت نمیشناسد، اما نسیم و حسن تحت فشار اعتراف کردهاند. این افراد در نهایت از سوی دادگاه انقلاب به اتهام «محاربه و اقدام علیه امنیت ملی» به اعدام محکوم شدند. همچنین در شعبه ۱۰ دادگاه کیفری تهران، به اتهام «قتل غیرعمد کودک» در جریان انفجار نیز محاکمه شدهاند.
بنابر گزارش هرانا، نسیمه اسلامزهی در تاریخ ۱۴ اسفندماه ۱۴۰۲ از بازداشتگاه امنیتی به بند زنان زندان اوین منتقل شد، اما پس از حمله موشکی اسرائیل به محوطه زندان اوین، به زندان قرچک ورامین انتقال یافت. همسرش ارسلان شیخی نیز مدتی در زندان تهران بزرگ نگهداری میشد و در حال حاضر از محل دقیق نگهداری او اطلاعی در دست نیست.
نسیمه اسلامزهی حدود ۴۱ ساله و مادر دو دختر خردسال است. فرزند کوچکش «عایشه» که در زمان بازداشت حدود دو سال داشت، از مادر جدا و به بهزیستی تحویل داده شد. با پیگیری خانواده، حضانت او مجدداً به آنان بازگردانده شد.
این زن بلوچ همچنین در اوایل اردیبهشتماه ۱۴۰۳، فرزند دوم خود، تسنیم، را در زندان اوین به دنیا آورد. او و نوزادش به مدت ۴۰ روز در سلولی انفرادی با شرایط بسیار نامناسب، بدون تهویه و نور کافی نگهداری شدند و سپس به بند قرنطینه منتقل شدند.
نگهداری یک مادر و نوزاد در چنین شرایطی از منظر انسانی و حقوقی، نقض آشکار کرامت انسانی و مغایر با اصول حداقلی حقوق زندانیان و حقوق کودک است و سلامت جسمی و روانی هر دو را در معرض خطر جدی قرار میدهد.