حال وش خوش خبر بلوچستان
به گزارش حال وش / بامداد سه‌شنبه هفته گذشته ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴، یک پرستار جوان بلوچ شاغل در بیمارستان ایرانمهر شهرستان سراوان، به‌دلیل فشارهای شدید کاری و مصرف بیش از اندازه داروی آرامبخش، در منزل خود دچار تشنج شد و جان باخت.
هویت این پرستار بلوچ، « فهیمه قادرشهری (براهویی) » ۲۹ ساله، مجرد، اهل روستای اسلام‌آباد از توابع شهرستان لوتک و از پرستاران بخش اورژانس بیمارستان ایرانمهر سراوان، توسط حال وش احراز شده است.
به گفته منابع حال وش: «فهیمه قادرشهری روز سی اردیبهشت شیفت کاری داشته اما به محل کار مراجعه نمی‌کند. همکاران وی که پس از عدم پاسخگویی به تماس‌ها نگران شده بودند، به محل سکونتش مراجعه کرده و با پیکر بی‌جان او روبه‌رو می‌شوند. بررسی‌ها نشان داده که وی پیش از شروع شیفت شب در پانسیون، به‌دلیل مصرف بیش‌ازحد داروی آرامبخش دچار تشنج شده و به دلیل تنها بودن، هیچ اقدامی برای نجات او صورت نگرفته است.»
گزارش‌ها حاکی‌ست خانم فهیمه، سرپرستی مادر سالخورده‌اش را که با بیماری‌های قلبی و مشکلات جسمی جدی دست‌و‌پنجه نرم می‌کرد، به‌عهده داشته و به همین دلیل بارها درخواست انتقال محل خدمت خود به مرکز درمانی نزدیک‌تر به محل سکونت مادرش داده بود، اما مسئولان مربوطه با تقاضای او مخالفت کرده بودند.
فشارهای روحی ناشی از شرایط دشوار کاری، نگرانی برای مادر بیمارش و فقدان حمایت ساختاری از سوی نهادهای مسئول، از عوامل روانی‌ای عنوان شده که منجر به تجویز داروی آرامبخش توسط یکی از پزشکان برای او شده بود. اما در نهایت، مصرف بیشتر از دوز توصیه‌شده باعث تشنج و مرگ او شده است.
طبق اظهارات منابع مطلع، در حالی که بسیاری از پرسنل غیر بومی با حمایت‌های درون‌سازمانی و ارتباطات خاص به راحتی محل خدمت خود را تغییر می‌دهند، برای نیروهای بومی بلوچ، حتی در موارد انسانی و اضطراری مانند سرپرستی یک مادر بیمار، امکان جابه‌جایی فراهم نمی‌شود و این تبعیض سیستماتیک یکی از دلایل اصلی فشارهای روانی بر کادر درمان در استان است.
فوت این پرستار جوان، بار دیگر توجه‌ها را به وضعیت نابسامان سلامت روان کادر درمان، عدم رسیدگی به درخواست‌های رفاهی و فشاری که پرسنل در مراکز بهداشتی محروم سیستان و بلوچستان متحمل می‌شوند، جلب می‌کنند.
لازم به ذکر است پیش از این، در تاریخ ۲۴ مردادماه ۱۴۰۳، حال وش گزارشی از خودکشی دو پزشک اورژانس در شهرستان سراوان منتشر کرده بود که طی آن، دکتر فاطمه رضایی‌پور و دکتر مهران خسروانیان، به‌دلیل فشارهای شغلی، شِیفت‌های سنگین و بی‌توجهی به مطالبات صنفی، در بازه‌ای کمتر از یک ماه، با خوردن قرص اقدام به خودکشی کرده و جان خود را از دست داده بودند. این رخداد موجی از نگرانی نسبت به وضعیت روانی و فشارهای کاری شدید بر کادر درمان، به‌ویژه پزشکان مناطق محروم به‌دنبال داشت.